Brief van het begin van de rollercoaster:
Vanaf dit moment ben ik (Marleen, mama van Esmée) brieven die ik schreef aan Esmée gaan delen. Omdat we er kracht uit halen. De eerste brief die we deelden was niet aan Esmée, maar we wilden ons verhaal graag delen, omdat wij voor een aantal dagen terug zouden gaan naar huis, met Esmée nog in mama’s buik, maar met de angst om haar over een aantal dagen te gaan verliezen:
Op dinsdag 23 November gingen wij nietsvermoedend naar de wal voor een gesprek met de gynaecoloog. Ons meisje ligt, eigenwijs dat ze is, in stuit en we zouden bespreken of een stuitbevalling een optie zou zijn of dat het ons aangeraden zou worden om voor een keizersnede te kiezen.
Een positief gesprek volgde en de gynaecoloog wilde alleen nog even een echo maken om te kijken of haar ligging was veranderd en om in kaart te brengen hoe groot ze nu ongeveer was. Tijdens deze echo werd het gezicht van de gynaecoloog steeds ernstiger. Hij vertelde ons zijn bevindingen; een zwart vlekje in de hersenen. Iets wat er bij de twintig weken echo nog niet zat. Wat zou dit kunnen zijn? De man haalde er een collega bij en ook deze was zichtbaar geschrokken. We wisten niet wat we moesten en konden verwachten, maar dat het er niet goed uit zag, was ons al duidelijk. Maar huh? Ik was al 37 weken zwanger. We zouden binnen nu en een maandje ons kindje gaan ontmoeten. Ons prachtige dochtertje. Zo druk in de buik. Vol trots en met liefde draag ik haar in mijn buik en alles staat al klaar. Voor haar.
We werden doorgestuurd naar het UMCG. Daar zijn ze immers meer gespecialiseerd en konden ze ons wellicht vertellen wat dat vlekje zou zijn. In eerste instantie dachten ze in Leeuwarden aan een
waterhoofdje.
Eenmaal in het UMCG volgden vele onderzoeken, te beginnen met uitgebreide echo’s. De specialisten hier, schrokken van wat zij zagen en besloten dat we zo snel mogelijk door de MRI moesten. Naar aanleiding hiervan zouden we de volgende dag een gesprek met de kinder neuroloog hebben.
Woensdag 24 November: na een slapeloze nacht en een ochtend die uren leek te duren, kwamen ze binnen. Niet één of twee artsen, maar vier artsen waarbij, ondanks dat ze mondkapjes droegen, ernstige gezichten te zien waren. Houd op hoor! De neuroloog begon haar verhaal; ‘als wij naar de beelden kijken, maken wij ons ernstige zorgen…’
Wat betekende dit voor ons kindje? En waarom werd dit nu ‘ineens’ gevonden? De artsen konden ons echter geen duidelijk beeld schetsen. Epilepsie, spasmes, ernstige motorische achterstanden… ze noemden veel opties, maar konden niets uitsluiten. Oké, dus we stellen ons in op het feit dat we een kindje gaan krijgen met een handicap. Dan nog, ze is nu al zó geliefd en welkom. Hoe ze ook ter wereld zal komen, wij zullen er álles aan doen om haar een prachtig leven te geven. Dat verdient ze en ze hoort bij ons. Onze lieve dochter waar we al maanden zo naar uitkijken.
Donderdag 25 November. Een nog groter artsen team heeft zich nog dieper in de situatie van ons dochtertje verdiept. Met zijn vijven komen ze dit keer binnen lopen en het nieuws dat ze brengen wordt steeds erger. Houd dit niet meer op? Wanneer maakt iemand ons wakker? Hoe kan dit? En WAAROM?!
Wat de artsen ons vertellen: zolang zij in mijn buik zit, overleeft ze. Haar hartje doet het goed en ze krijgt voldoende zuurstof en voeding via de placenta. Echter, wanneer zij geboren zal worden, is haar overlevingskans nihil en de vooruitzichten slecht en onzeker… We weten niet hoe ons meisje gaat reageren wanneer zij uit de veiligheid van mama’s buik is. Die onzekerheid vinden we zo moeilijk…
We staan voor zoveel keuzes. Bevallen? Met de kans tijd zij tijdens de bevalling komt te overlijden? Of een keizersnede, maar dit is dan wel het beste bij 39 weken. Onze grootste wens is om haar te knuffelen en vast te houden. We zijn nieuwsgierig naar hoe mooi ze is. We willen haar zó graag mee naar huis nemen. Naar waar ze zo welkom is. Naar waar alles voor haar klaar staat. Naar waar ze met open armen ontvangen zal worden door haar familie die nu al zoveel van haar houdt.
Met oog op onze grootste wens; haar ontmoeten en tijd met haar doorbrengen, besluiten we met de artsen dat deze kans het grootst is, wanneer ze haar gaan halen met een geplande keizersnede,
wanneer ik 39 weken zwanger ben.
We mogen even naar het eiland. Dat raden de artsen ons ook aan. Hoe dubbel dat ook voelt en hoe zwaar deze week ook zal worden. De onwetendheid van hoe het straks is, wanneer ze niet meer in mijn buik ‘woont’… Ik draag haar met liefde. We knuffelen en omarmen haar. Genieten van haar bewegingen. Van het feit dat ze zo levendig is. Vertellen haar dat ze niet bang hoeft te zijn en dat we zó oneindig veel van haar houden. En we houden hoop. Hoe klein dat sprankeltje ook mag zijn. Ze is zo sterk. Zo welkom. Zo geliefd.
We merken dat we veel berichten krijgen uit alle hoeken. En hier halen we zoveel kracht uit. Het voelt ook fijn om ons verhaal te vertellen en te delen. Hoe gek dat ook mag klinken. Het helpt ons om hoop te houden…
Veel liefs,
Hans & Marleen
Lees meer over Esmée op de Instagram @briefaanmijndochter